Donderdag 24 mei 2018
Ontwaken in Korfos 
KM 66902
GPS   N 37.75778,  E 23.11955 

Vanochtend wandelen we samen naar de bakker in het dorp. Officieel lijkt de winkel nog niet geopend maar een vrouw laadt net vanuit een bestelauto manden met brood uit. We kunnen gelukkig bij haar al een heerlijk warm brood kopen.

Op de heenweg stak voor ons een ‘oud moeke’ over met een boodschappentrolley over, moeizaam waggelend richting strand. Ze groette heel vriendelijk ‘Yassas’. We zeiden ‘die gaat nu al zwemmen’. Nu is dat helemaal niet gek in Griekenland; mensen van alle leeftijden zitten soms uren dobberend in de zee. De oudere dames bij voorkeur met hoedjes op. En als ze met bekenden zijn kwebbelen ze aan een stuk door, al watertrappelend (of ze raken net de bodem…) op één vierkante meter.
Als we van de bakker weer terug richting camper lopen zie we
moeke op een krukje zitten vissen. De boodschappentrolley is dus een vistrolley. Zie je het bij ons in Nederland al voor je? Oma met de vishengel. Prachtig.
Het is wel een leuk dorpje, Korfos. Met een kleine haven waar de vis zo vers van de boot aan de tafel afgeleverd lijkt te worden.

En zoals bijna overal in Griekenland is er in dit dorp ook een populatie zwerfhonden. Loslopende honden zijn in Griekenland over het algemeen veel beleefder dan bij ons in Nederland. Hier komen ze niet als een dolle op je afgerend en springen en kwijlen overal tegen je aan.
Hier zijn ze wat behoudender geworden. Door de ene persoon worden ze weggejaagd of soms geschopt, en door de ander weer aangehaald. Dat maakt ze waarschijnlijk wat aftastender naar mensen toe. ‘De kat uit de boom kijken’ is hier wel op zijn plaats denk ik.

Monique heeft altijd problemen gehad met honden. En meer nog met de eigenaren die de honden ongecontroleerd los laten lopen. Ze is bang voor honden en vindt ze vies. In de eerste jaren Griekenland voor Monique was het bijna geen doen dat ze alleen naar een bakker liep. Of even ging joggen. Dan kwam ze ‘Michel!!!!!’ gillend terug. Maar nu ze na al die jaren Griekenland in de gaten heeft gekregen dat zwerfhonden banger voor mensen zijn dan andersom gaat het gelukkig steeds beter. Want als een zwerfhond te dichtbij komt hoef je maar op de grond te stampen en het dier trekt zich meteen wat terug.

Maar nu tijdens de wandeling terug sta ik wel heel erg te kijken van hoe ze omgaat met vijf honden achter zich aan. Van een van de honden zegt ze zelfs ‘Wat een scheetje, ik zou hem bijna meenemen’. Ho effe Monique, niet te snel.

Na het ontbijt vertrekken we met prachtig weer naar een volgende stop onderweg naar Kythira.
Via een camperkennis kregen we een tip over een camperplek in de baai van Fokiano. Een paar honderd meter voor de doorgaande weg van Korinthos-Epidavros zien we links een onverhard pad naar een kerkje. Een kerkje betekent vaak een waterkraan. Maar dan moeten er wel graven zijn, met bloemen die water nodig hebben. Overigens is dat bij ons in Nederland natuurlijk ook zo.
Hier geen graven, wel drie kranen, maar er komt alleen lucht uit helaas.

Op de doorgaande weg naar Epidavros is goed te merken dat daar een bezienswaardigheid te vinden is. En ook echt een van waardigheid: het Archaio Theatro Epidavrou. Een antiek theater met ongeveer 15000 zitplaatsen. Het theater wordt nog steeds gebruikt voor optredens en voorstellingen. Als je een rondje Peloponnesos doet mag je dit prachtig historisch iets zeker niet overslaan. Ik vind het een heel bijzondere sfeer hebben, net zoals ook Olympia.

Het volgende kerkje langs de weg heeft vermoedelijk zeker geen waterkraan, maar is wel de moeite waard om er te stoppen en een kaarsje op te steken. Monique steekt graag een kaarsje op als we in een of andere kerk zijn.
We passen er net met zijn tweeën in. Kaarsjes zijn er niet, wel wierook. Monique onderkent de kracht van Griekse wierook en rookt ons bijna uit. Voordat de brandweer op de rook afkomt rijden we maar snel verder.

Verder op de route komen we langs een veel grotere kerk die wel een buitenkraan heeft. Met dank aan De Heer tanken we onze watertank vol.



In de baai van Fokiano ben je niet zomaar. Dat is niet dat je even van Nijmegen naar Deest rijdt, maar dit gaat via slingerwegen door de bergen en door dorpjes waar je niet zomaar klakkeloos je navigatie moet volgen maar te allen tijde ook je volle verstand. Soms moet je echt op een afslag even stil staan om goed op het overzicht op de kaart (navigatie) te kijken of het echt niet beter is om dat andere weggetje te nemen.
We hebben wel eens met 3 navigatieprogramma’s tegelijkertijd gereden (TomTom, iGo, en Garmin) en alle drie wilden ze ons dezelfde onmogelijke weggetjes in sturen.
Tegenwoordig doen we het hoofdzakelijk met een programma: iGo op de Android 2-din radio. Een heel groot voordeel van iGo vind ik dat dit programma de gereden routes automatisch kan opslaan in GPX-bestanden, zodat ik die later nog eens kan bekijken. Ook afslagen op snelwegen zijn veel duidelijker aangegeven en afgebeeld.

Volgens de navigatie en volgens de ouderwetse kaart loopt de weg dood op de baai van Fokiano. Wij rijden stijgend en dalend en slingerend door een prachtig gebied, afvragend wie er nou in Gods naam toch dit hele end zal gaan rijden om op een strand uit te komen. Er zouden ook twee tavernes zijn, maar waarschijnlijk zijn die nog niet of alleen het weekend geopend.
Nou is aankomend weekend een bijzonder weekend. Dan is het namelijk Orthodox Pinksteren. Dat komt wat later dan de ‘gewone’ Pinksteren, en onze ervaring is dat het dan buitengewoon druk kan zijn met Grieken. Dit wetende zoeken we dus een goeie plek waar we uiterlijk zaterdag aan komen en dan het hele weekend kunnen blijven. Mogelijk is dat Boza helemaal in het zuiden, maar misschien is dit hier in Fokiano ook wel wat.

We staan er van te kijken als we in de baai aankomen dat er nog vijf campers staan. Dat hadden we niet verwacht. We zien ook dat de taverne geopend is en we zien een strandbar die gesloten is maar echter wel seizoenklaar lijkt te zijn.
Het strand (grotendeels) kiezels is prachtig.
De campers staan her en der tussen wat kleine tamarisken. Helaas zijn de beste plekken al bezet. Onze bus plaatsen we op twintig meter van de strandbar een stukje van de onverharde weg af, deel op kiezels. Het is oppassen niet al te ver de kiezels op te rijden. Het zijn dan wel stenen maar je kunt er met een zware auto of camper in wegzakken als was het modder.

Na wat heen en weer gefriemel met de bus doen we het er voor. We knikken onze Zwitserse buren gedag en maken ons op voor een restant stranddag.
Wat een prachtige plek! Het zou zo maar eens kunnen dat we hier het hele weekend gaan blijven.

Eerst maar eens bij de taverne kijken of het iets is.
Op het oog niks mis mee, en we bestellen een Freddo Cappuccino en een Freddo Espresso. In Nederland doen wij geen suiker in de koffie, maar in deze koude koffies zeker wel.
Dan maar eens zwemmen in deze kraakheldere zee, en gaan wennen aan onze nieuwe woonomgeving. Voor een dag, of meerdere? We weten het nog niet. Ik moet altijd wat langer wennen aan een nieuwe plek dan Monique.

Helaas overkomt Monique in de camper een klein ongelukje. Hoewel, voor de kleine teen is het een groot ongelukje. Monique blijft er mee achter een rand van de bank hangen en piept het uit. De teen zou zo maar gebroken kunnen zijn, op zijn minst flink gekneusd. Er is niet zo heel veel afwijkends aan te zien, behalve dat hij…. iets afwijkt.
Nadat de ergste pijn verdwenen is besluiten we dat er nu toch niet zoveel aan te doen is. We tapen de kleine teen vast aan zijn buurman, en laten hem rusten.
Maar het is wel een tegenvaller, zeker met de Vierdaagse in het verschiet…

Voor de rest komen we de avond wel door.

Welterusten

Donderdag 24 mei 2018
Overnachten in Fokiano 
KM 67080
GPS