Zaterdag 19 mei 2018
Ontwaken aan de zijde van Mount Ziria
KM 66607
GPS   37.951051, 22.426217

Een eerste ontbijt op Griekse bodem deze vakantie, op deze prachtige plek moet met rust, bezinning en een gekookt eitje gevierd worden. Dus de geplande half negen vertrekken voor de wandeling naar de top van de Mount Ziria gaat hem niet worden. Half elf dan maar.

Op de grote P bij de skilift zagen we eerder vanochtend welgeteld al één auto staan. En  met de verrekijker de berg afturend zie ik twee mensen lopen.
Net voordat we zelf vertrekken komt er nog een auto met twee mensen die de berg gaan bewandelen. En dat is het dan wel zo’n beetje. Zes mensen vandaag op deze hele grote en bekende berg.
We hebben wel eens
anders gezien. Op de Ben Nevis in Schotland bijvoorbeeld was het een grote lange stoet naar boven. En de Mount Olympus was ook veel drukker bestegen.
Maar we vinden het niet erg, de Mount Ziria bijna voor onszelf alleen.
 
Vanaf de camper is het een beetje onduidelijk wat de aanlooproute is. Ik ga uit van wat paden die op de kaart op onze Garmin 62STC getekend zijn, en op de OSMand+-app op mijn smartphone. Die lijn loopt over een pad dat achter de kerk langs loopt. Oh ja, vergeten te melden, we staan gezegend bij een kerk. Altijd safe.

Na goed vijf minuten lopen vinden we de eerste markering; een grote rode stip op een steen. En vanaf dit punt kan het niet meer missen. Soms zijn er stippen geschilderd op stenen, en soms zijn er vierkante metalen plaatjes op stenen.
En stenen zijn er genoeg. Zeker het eerste derde deel van de route is het pad een lastig pad vinden wij. Daarbij gaat het natuurlijk ook constant omhoog. Een van de tips van ons voor deze route: trek ondanks prachtig warm weer een lange wandelbroek aan. Het pad is soms aan weerszijden begroeid met lage doornstruiken. Of zorg voor een afritsbroek. Nou vinden wij het zelf not done zo’n ding, maar da’s meer omdat we het er niet uit vinden zien. Nou kun je daar natuurlijk lak aan hebben, en we snappen ook wel dat het handig kan zijn, maar wij gaan er zelf echt niet in lopen.
We hoorden ooit ook eens van een wandelgids dat een afritsbroek echt een Nederlands iets is. ‘Negen van de tien keer als je iemand met een afritsbroek aanspreekt dat het een Nederlander is’, zei die gids ons.

Nu we het toch over wandeluitrusting hebben, en ook af en toe ook wat informatief willen zijn, dan maar even die van ons vandaag. We hebben beiden een dunne lange (dus) broek die eventueel opgerold kan worden tot onder de knie (dat kan ook ja). Ik heb zelf nu voor het eerst een zeer dunne sneldrogende broek aan van Decathlon. Eigen merk. Ik zweer altijd bij mijn Fjallraven Barents Pro maar de laatste keer Griekenland twee jaar geleden was hij toch echt te warm bij 42 graden.
Monique heeft B-wandelschoenen van Salomon waar ze ook bij zweert. Ze loopt er ook de Vierdaagse mee. De schoenen van mij zijn LowePro Camino GTX 9 (type B). In mijn schoenen draag ik inlegzolen van Superfeet. Een geweldige uitvinding voor die slappe voeten van mij.
We dragen sneldrogende shirts en hebben we hebben beiden een fleece en een regenjasje in onze rugzakken. De sokken zijn van merinowol.

Dan gaan vandaag ook de poles mee. Mochten ze toch niet van pas komen vandaag dan kunnen ze aan de rugzakken.
Verder belegde broodjes, fruit, maaltijdrepen van Modifast en drinken. De outdoor GPS van Garmin loopt dus ook mee en daarnaast ook de app van OSMAND+ op de smartphone.
Die laatste is een prima app met zeer gedetailleerde kaarten. Nadeel van de app is dat hij door de zeer vele instelmogelijkheden nogal ingewikkeld is. De app is er in een gratis versie waarmee je een aantal kaarten kunt downloaden (bijvoorbeeld Nederland en Griekenland), en een betaalde versie van ongeveer zes euro waarmee je onbeperkt kaarten kunt downloaden. Beide apps in de PlayStore.
De smartphone is dan natuurlijk lang niet zo weather- en terrorproof als de Garmin 62.
De Garmin heeft als nadeel dat de batterijen net een uur of tien meegaan. Als voordeel dan weer dat er batterijen in zitten J. Met een paar reserve op zak kun je weer verder. Zo is het altijd wel wat.

De rugzak van mij vandaag draag ik voor het eerst. Een Manfrotto OffRoadHiker die ik al een half jaar geleden via Ebay.de voor een mooi prijsje heb gekocht. Het leek mij wel een comfortabele tas om ook de fotoapparatuur mee te dragen.
Nou ben ik wel een beetje een fototassenfreak. Ik denk dat ik wel tien verschillende tassen heb. Maar dat hoor ik van meer (amateur)fotografen.
In mijn tas heb ik naast de kleding en drinken mijn Canon 80D, een 15-85mm, een 10-22m, een 50mm, en de MavicPro Drone met extra accu’s. Een redelijk zware tas, maar ik zal tijdens de wandeling vandaag herhaaldelijk tegen Monique zeggen ‘wat ben ik blij met mijn tas. Ik weet dat hij zwaar is, maar ik voel hem werkelijk nauwelijks!’.
De witte 70-300L en een statief heb ik in de camper gelaten. Ach ja, een GoPro Hero6 heb ik ook voor het eerst mee.
Tot zover het materiaal.

De tassen gaan na een goed uur af voor een korte pauze op wat een soort van Alpenwei lijkt. Een vriendelijk en welkom tafereel na een uur geploeter bergopwaarts.
Daarna komt er heel even een redelijk makkelijk en glad stuk, maar vooral het laatste derde deel gaat weer venijnig omhoog. Her en der om ons heen zijn wat restanten sneeuw.
Op ongeveer 30 minuten van de top (maar dat wisten we toen nog niet precies) lijkt Monique geveld te gaan worden vooral door de forse en koude wind. En ze was ook gewoon keimoe. Ik ben d’r ook wel een beetje klaar mee maar als ik inschat dat het nog 15 minuten is gaan we toch maar door. Uiteraard! Al met al duurt het dan toch nog een half uur.

Er staat een hele sterke wind op het hoogste puntje. Zelfs zo sterk dat we moeten oppassen niet omver geblazen te worden.
Helaas zal de drone vandaag geen vakantievlucht maken, al had ik het al weken voor de vakantie in gedachten om hem hier een rondje om ons heen te laten maken. Hoewel ik staaltjes heb gezien op YouTube met deze drone durf ik het als onervaren dronepiloot hier even niet aan.
Ondanks een wat heiige lucht hebben we hier een geweldige uitzicht over de Peloponnesos en een stuk noord Griekenland.

Na een goed kwartier bijgekomen te zijn gaan we terug. En terug is niet altijd makkelijker dan heen. Dat zullen meer wandelaars beamen. We krijgen beiden als snel last van onze knieën. En aan het laatste derde deel van de terugtocht lijkt geen einde te komen.
De spreekwoordelijke worst die we onszelf voorhouden hebben we omgezet in een ouzo en een koud biertje.
Net zoals de over de heenweg doen we ook drie uren over de terugweg. En dat valt ons eigenlijk vies tegen van onszelf.

We zijn blij als we bij de camper arriveren. Omdat er op deze plek die van God en alleman verlaten is ook geen restaurant te vinden is maken we zelf iets te eten. Dan douchen en meteen naar bed.

‘Wat hebben wij gesjouwd’ zeggen we weleens tegen elkaar als we iets gedaan hebben waar we goed moe van werden.
‘Wat hebben wij gesjouwd’, zeggen we bijna tegelijk als we mekaar aankijken op bed.

Welterusten.

Zaterdag 19 mei 2018
Ontwaken aan de zijde van Mount Ziria
KM 66607
GPS   37.951051, 22.426217  (klik om de locatie te zien)