Vrijdag 18 mei 2018
Ontwaken op de ferry van Ancona(Italië)  naar Patras (Griekenland)
KM 66469
GPS   

Het is ongeveer negen uur in de ochtend als we door de smalle zeestraat tussen Albanië en Corfu varen. Wat later doet onze ferry de haven van Igoumenitsa aan om een en ander aan vrachtauto’s en vakantiegangers te lozen. Dat maakt het ‘open deck’ ineens een stuk opener.
Voor wie het noorden van Griekenland aan wil doen is Igoumenitsa de beste optie om uit te stappen. 

Op weg naar Patras passeren
we Lefkas, Kefalonia en Ithaki en komen we om 15:00 uur aan.

Hollands met kaas, jam en hagelslag

Na Igoumenitsa open deck een stuk opener

Hoewel we vorig jaar Griekenland hebben overgeslagen, voelt het na nog geen minuut op Griekse bodem weer aan als vanouds.
Wie er nog nooit is geweest zal Patras waarschijnlijk ervaren als chaos en wanorde alom. Gaten en kuilen in de weg, die verdeeld lijkt in rijstroken die alleen voor de Grieken zelf zichtbaar zijn.        
Sportparkjes en speeltuinen die vermoedelijk met subsidiegeld zijn aangelegd, maar na oplevering ook nooit meer zijn bijgehouden en er nu vervallen en overwoekerd bijliggen.
Kiosken en kioskjes links en rechts van de weg. Eet- en drinktentjes die hun stoeltjes en krukken bijna op de weg hebben staan, en waar de Grieken lurken aan hun hete en kouwe koffies.
Wat we dit jaar niet zien zijn de vluchtelingen die er altijd rondzwerven, en dagen-, weken-, of maandenlang pogingen doen om ergens in of onder een vrachtauto te duiken, om zo illegaal en onzichtbaar de overtocht te maken naar het beloofde land.
Wat we wel zagen op het haventerrein zelf was een nieuw groot open ‘kamp’ omringd door metershoog hekwerk en vooral heel veel prikkeldraad er bovenop.

Wat ook zwerft in Griekenland is afval. Hoewel… ‘zwerven’….? Net buiten de dorpen en steden wordt het gewoon bij de eerste de beste parkeerplek van de berg af geflikkerd. We hebben al van alles gezien in al onze jaren Griekenland: vuilniszakken, koelkasten, autobanden, puin, grote stromen hard geworden cement die de betonmortelwagen schijnbaar niet meer mee terug kon nemen, dode geiten, auto’s, enzovoorts. Ik heb wel eens door bossen gefietst waar meer lege plastic flessen lijken te groeien dan bomen.
Wat jammer van een land met zo’n prachtige en veelzijdige natuur. Vooral ik heb echt wel eens overwogen om vanwege deze ergernis niet meer naar Griekenland te gaan.
Maar het land biedt dan weer zoveel vrijheid voor camperaars die van wildkamperen houden. En zulke gastvrije inwoners. En zulk lekker weer. En zoveel meer wat we jullie mee willen laten proeven in onze blogs.

Toch moeten we nu helaas op onze weg langs de noordkust van de Peloponnesos constateren dat de vuilnishopen langs de weg groter zijn dan ooit. De afvalcontainers die altijd op diverse plaatsen langs de weg staan zijn vormen een niet–stralend middelpunt in bergen vuilniszakken en ander afval, soms in rijen van tientallen meters. Er zal wel weer gestaakt worden.

We volgen overigens de Old National Road en niet de tolweg. We doen er liever wat langer over en door de dorpjes dan via een nietszeggende tolweg.

De planning is om morgen de Mount Ziria of Kyllini te beklimmen (https://en.wikipedia.org/wiki/Mount_Kyllini). Een van de hoogste bergen van de Peloponnesos met 2376 meter hoog.

Bij Xilokastro duiken we het binnenland en het hooggebergte in. En dat zijn de wegen waar ik blij van word!
En dan vooral dankzij die geweldige 3.0 liter met automaat onder de reet. Ja, mannenpraat. Wat heerlijk is het om het gemak te voelen waarmee onze bus bergop rijdt, en zelf perfect op- en terugschakelt waar het nodig is.
Alleen voor de hele steile haarspeldbochten wil ik nog wel eens de automaat uitschakelen om zelf te bepalen wanneer ik hem in de 1 of 2 zet.

Het wordt al snel duidelijk dat we in een wintersportgebied zitten. Concentraties van vakantiehuisjes in Oostenrijkse layout, bergsporthotelletjes, in de verte vlekken sneeuw op de bergen (ja, sneeuw ja), en een echte alpenwei met skilift (ja, skilift ja) waar de weg eindigt. En dat bedoelde ik nou met veelzijdig Griekenland.

Als we die grote kale berg achter ons zien moeten we eerlijk bekennen dat we eigenlijk helemaal geen zin hebben om morgen naar 2376 meter hoogte te lopen.
Maar ja, deze afspraak die we met onszelf gemaakt hebben daar kunnen we nu eigenlijk niet meer onderuit.

We hadden gedacht nog ergens langs deze weg te kunnen eten, maar zo goed als alle tavernes of cafés zijn gesloten, of het aanbod reikt niet verder dan een souvlaki of hamburger uit de diepvries. Dus maken we nu zelf maar wat.

Wat een stille plek is het hier. Stilte die alleen verstoord wordt door het geluid van krekels, een koppel hitsige kikkers, en heel af en toe een koekoek.
Als die straks ook hun slaap gevonden hebben (ik twijfel wel ff over de kikkers) wordt het waarschijnlijk een hele stille nacht hier hoog in de bergen.

Welterusten

Vrijdag 18 mei 2018
Overnachten aan de zijde van Mount Ziria
KM 66607
GPS   37.951051, 22.426217 (klik hierop om Google Maps te openen)